ای اقای من؛ مرا به مقام توبه به پیشگاهت برسان،       و هر گریه بر خویشتن مرا یارى ده،       من عمرم را به امروز و فردا کردن و آرزوهاى باطل نابود ساختم،         و اینک به جایگاه به ناامیدان از خیر و صلاح فرود آمده‏ ام،         پس بدحال‏تر از من کیست؟        اگر من بر چنین حالى به قبرم‏ وارد شوم،                   قبرى که آن را براى خواب آماده نساخته‏ ام،        و براى آرمیدن به کار نیک فرش ننموده‏ ام،          و مرا چه شده که گریه نکنم،           و حال‏ آنکه نمیدانم بازگشت من به جانب چه خواهد بود،             من نفسم را مى‏ نگرم که با من نیرنگ مى‏ بازد،             و روزگار را مشاهده مى‏کنم که مرا مى‏فریبد،             و حال آنکه بالهاى‏ مرگ بالاى سرم به حرکت درآمده،              پس مرا چه شده که گریه نکنم،گریه مى‏کنم براى بیرون رفتن جان از بدنم،         گریه مى‏کنم براى تاریکى قبرم،        گریه مى‏کنم براى‏ تنگى لحدم،           گریه مى‏کنم براى پرسش دو فرشته قبر منکر و نکیر از من

اى آقاى من میلم به سوى توست،          و ترسم از جانب توست،        و آرزویم به پیشگاه توست،      آرزویم مرا به سوى تو کشانده و همّتم بر درگاه تو اى خداى یگانه معتکف شده،و رغبتم در آنچه‏ نزد توست فزونى یافته،        امید خالص و بیمم براى توست،         و محبّتم به تو انس گرفته،و دستم را به جانب‏ تو انداختم،و ترسم را به سوى رشته طاعت تو کشیدم،               اى مولاى من دلم به یاد تو زندگى کرد،و با مناجات با تو آتش هراس را بر خود سرد نمودم،               اى مولایم و اى آرزویم و اى نهایت خواسته ‏ام،              میان من و گناهم جدایى‏ انداز،             گناهى که بازدارنده من از ملامت طاعت توست،           تنها از تو درخواست مى‏کنم،به خاطر امید دیرینه به تو،و بزرگى طمع از تو، که از مهر و رحمت بر خود واجب کرده‏ اى،پس فرمان توراست،یگانه ‏اى و شریکى ندارى،